هوا را از من بگیر کنسولم را نه!

مراکز مختلفی مثل دانشگاه آکسفورد و دانشگاه استنفورد از سال 2007 تا حالا تحقیقات مفصلی درباره‌ اعتیاد به بازی‌های کامپیوتری و بازی‌های اینترنتی انجام داده‌اند.

این مطلب را بخوانید تا بتوانیم تشخیص دهیم که آیا خودمان، دوستمان یا اطرافیانمان به این بیماری‌ها دچار شده‌اند یا نه؟

نشانه‌های اعتیاد

نشانه‌های اعتیاد به بازی‌های ویدئویی در کودکان و نوجوانان، و بزرگ‌ترها با یکدیگر تفاوت دارد.

الف) نوجوانان معتاد به بازی

-بیشتر وقت آزاد آنها در ساعت‌هایی که مدرسه نیستند به بازی‌های کامپیوتری یا ویدئویی می‌گذرد.

-اغلب ضعف دارند و در مدرسه به خواب می‌روند.

- نمی‌توانند در کارهای خانه، تکالیف مدرسه و کارهایی از این قبیل نقش خود را به خوبی ایفا کنند.

- دچار افت تحصیلی می‌شوند.

- درباره‌ مشخصات کامپیوتر یا کنسول بازی خود دروغ می‌گویند و دائم به دنبال بهتر کردن دستگاه‌ خود هستند.

- بازی با کامپیوتر یا کنسول بازی خود را به حضور در جمع دوستان یا خانواده ترجیح می‌دهند.

- کارهای اجتماعی، مثل عضویت در گروه‌ها، باشگاه‌ها یا شرکت در ورزش‌ها را رها می‌کنند.

- وقتی بازی نمی‌کنند، عصبی، کلافه و بی‌توجه هستند.

ب) نشانه‌های اعتیاد بزرگ‌ترها

- مشغول شدن بیش از حد به بازی‌های کامپیوتری یا کنسول‌های ویدئویی به صورت افراطی

- صرف‌نظر کردن از روابط با دوستان و خانواده برای اختصاص وقت بیشتری به بازی‌های ویدئویی

- دروغ گفتن به دیگران درباره‌ زمانی که به بازی‌های کامپیوتری اختصاص داده‌اند.

- وقتی که به بازی مشغول نیستند، عصبی یا کلافه‌اند

- وقت زیادی را به فکر کردن به بازی‌های کامپیوتری اختصاص می‌دهند و دائم در حال فکر کردن به راه‌حل‌هایی هستند که می‌تواند آنان را در یک مرحله‌ بازی برنده کند.

- ممکن است به‌خاطر ادامه‌ بازی، از خوردن غذا، خوابیدن یا حمام رفتن چشم‌پوشی کنند.

- به سردرد یا شانه‌درد، خشکی چشم، و کمردرد، بعد از پایان بازی دچار می‌شوند.

اینها نشانه‌های بیماری اعتیاد به بازی‌های کامپیوتری است، بیایید با خود صادق باشیم، شما واقعاً چند نشانه از این اعتیاد را در خود می‌بینید؟ اگر این نشانه‌ها در شما یا اطرافیانتان دیده می‌شود، این وظیفه‌ انسانی شماست که به درمان خود بپردازید یا فرد آسیب دیده را برای درمان کمک کنید.

اشتباه نکنید! اعتیاد به بازی‌های کامپیوتری واقعاً یک شکل از اعتیاد به معنای بد آن است. این اعتیاد یک شکل بیماری است و راه آن همراهی کردن و دل به بازی دادن نیست. سازندگان بازی‌های ویدئویی روی این شکل از بیماری حساب ‌باز کرده‌اند. نباید به آنها اعتماد کرد. هرچه افراد بیشتری به این اعتیاد دچار شوند، جیب آنها هم پرپول‌تر می‌شود، پس راه ترک این اعتیاد، بیشتر بازی کردن یا تغییر بازی‌های کامپیوتری نیست. هر بازی‌ای می‌تواند برای یک معتاد خطرناک باشد. شما باید راه‌های دیگری را امتحان کنید.

درمان اعتیاد به بازی

در کشورهای مختلفی مثل چین، کره‌ جنوبی، هلند و ایالات متحده، مراکز روان‌شناسی مستقلی برای کمک به درمان بیماری این دست از معتادان به وجود آمده است. در این مراکز می‌کوشند با رعایت اصول و یافته‌های علمی روان‌شناسانه و پزشکی به افراد آسیب‌دیده کمک کنند تا از این رفتار ناهنجار دست بکشند و از این مریضی رهایی یابند. این مراکز به این منظور طراحی شده است که به افراد بیاموزد چگونه این رفتار آزارنده و از روی اعتیاد خود را فراموش و محو کنند.

کتاب‌های فراوانی هم در این زمینه‌ به زبان‌های مختلف دنیا نوشته شده است که می‌تواند در صورت ترجمه به زبان فارسی به این معتادان و بیماران کمک کند تا از این مریضی آزارنده بیش از این رنج نکشند.

اما آنچه مشخص است، این است که قدم نخست برای خلاصی از این هیولای اعتیاد نیز، مثل تمام انواع دیگر این بیماری، پذیرش آن است. تا وقتی شخص معتاد نپذیرد که از این مشکل رنج می‌برد و باید برای پاک شدن و رها شدن از آن تلاش کند و هزینه کند و رنج بکشد، نمی‌توان برای او کاری کرد.

ای کاش شما هم، اگر از این بیماری رنج می‌برید، با خود صادق باشید، آن را بپذیرید و برای حل این مشکل، دست کمک خود را به سمت دیگران، روان شناسان و پزشکان و والدینتان دراز کنید.